من ...
کافرم به دینی که ؛ جلگه ی حاصلخیز اندامت را از من می گیرد ...!
" عشق من به "تــــــــو" ... خـــــــــودِ خـــودِ شریعت اســـت ...!!!
گــوشهـ یِ اتــــاقْ هَم جــــــایِ خیلیـ خوبــیــ ست
بـــــَـــرایــِ وقـــــــتی کهـ بُــغــــــض داری
دلــَــــت بی قرارِ یک بودنْ است
کهـ کـــــِــــــز کــنی آن حوالی
اشـکـــــ بــِـــریــــــزیــ
دیـــــگــــــری هَـم تــــــــو را نِـمیـ بـــیـنَـد
کــــه بــــــا چــهــره ای ظــــاهـــــــرا !!!! نـــاراحت بـــگــــوید
آخـِــی.......... چیـــــ شده عـــــــزیـــزم؟؟؟؟؟؟؟؟
اِنـصـــآفــــ نـیـستــــــ
کــه دُنـیــآ آنـقـَـدر کـوچَـکـــــ بـآشـَــد
کــه آدَمـ هــآی تـکـرآری رآ روزی صـَـد بــآر بــِبـیـنــی
و آنـقـَـدر بـُزرگــــــ بــآشَــد
کــه نـَتـَـوآنـی آن کَـسـی رآ کـه دلـَتـــــ مـیـخواهــَـد،
حـَـتــی یـِکــــ بــآر بـبــیـنــــی...!!
حکـــایتـــ منــ حکـــایتـــ کســیـــ اسـتــــ کهـــ ...
پـــر از فــریــاد بــود امـــا سکـــوتــ کـــرد
تـــا ـهمــهـ یـــ صـــداهـــا را بشنــــود
حکــایتــ مـــنــ حکـــایتـــ دلــیـ اســتـ کــهــ پــــر از امیـــد بود
امــا حکــایتـــ تــو ....
حکـــایتـــ تــو حکـــایتــ نــا مهــربـــانیــ هــاستــ ...
کـــهــ آمـــدیـــ ...
مانـــدی بی بــــــهانه ...
عـــادتـــ دادیـــ ....
و رفتـــــیــــ ...
چه حـرف بی ربـطیست کـــه مــرد گریـــه نمــی کند !
گاهـــی آنقدر بغــــض داری ...
کـــه فقـــط بایــد مـــرد بــاشـی تــا بتوانی گریـــه کنـــی!
دیگر می ترسم از بهانه هایی که
نزدیکم می کنند ،
به اسم ِ عشــــــــق!
در فصاحتِ نگاه های گنگی که
عشق را آلـــــــــوده کرده اند ؛
هرزگــــــــی ات را ، به دوش ِ عشــــــق نگذار